FASCISMOS

FASCISMOS

"Todo no Estado, nada fora do Estado, nada contra o Estado“, Mussolini

TOTALITARISMO

“As minorías fan a historia do mundo, toda vez que elas encarnan, na súa minoría numérica, unha maioría de vontade e de enteireza”, Hitler

ANTILIBERALISMO Y ANTICAPITALISMO

“O Duce sempre ten a razón”, slogan fascista

ANTILIBERALISMO Y ANTICAPITALISMO

“Poderá haber no mundo centos de Estados modelos e, sen embargo, se o conservador da cultura, o ario, se extinguise, non podería subsistir cultura algunha dun nivel intelectual comparable”. Hitler

ULTRANACIONALISMO/ RACISMO Y GENOFOBIA

“Unicamente a guerra leva ó seu punto máximo de tensión todas as enerxías humanas e imprime un selo de nobreza ós pobos que posúen a valentía de enfrontarse a ela”, Mussolini

AUTORITARISMO Y MILITARISMO

Un minuto sobre o campo de batalla é mellor que toda unha vida de paz.

  AUTORITARISMO Y MILITARISMO

MUSOLINI

En ese ambiente se produjo el definitivo asalto al poder del fascismo. La oportunidad llegó tras la “Marcha sobre Roma” organizada en el mes de octubre de 1922. Mediante esa maniobra los fascistas pretendían forzar la dimisión del gobierno constitucional e imponer el de Mussolini. El ascenso de poder de Musolini no ocasionó de forma automática la implantación de un Estado fascista. Aunque convertido en primer ministro, gobernó durante unos meses sustentado en una coalición de partidos dentro de los cauces constitucionales; de hecho, su primer gobierno (1923) tan solo contó con cuatro ministros fascistas. En 1924 se celebraron elecciones generales en un ambiente de tensión y violencia. De 7 millones de votos algo más de 4 fueron para los "fasci", mientras que 3 recayeron sobre la oposición. Sin embargo, aquellos obtuvieron mayoría gracias a una ley electoral aprobada en 1923, según la cual el partido que obtuviese un 25 % de los votos se alzaría con una representación de dos terceras partes de la Cámara Las denuncias en el Parlamento del diputado socialista Giacomo Matteotti de las arbitrariedades y la violencia cometidas por los fascistas precedieron a su secuestro y posterior asesinato. Todo indicó que el responsable de tal crimen había sido Mussolini. Diversos sectores de la coalición de gobierno le volvieron la espalda. Pese a su crítica posición, Mussolini conservó el poder merced al rey que no lo relevó del gobierno. A partir de entonces su labor se concentró en silenciar cualquier tipo de oposición. En 1925 suprimió los partidos políticos, los sindicatos y la libertad de prensa, mandó arrestar a los líderes de izquierda. Centenares de miles de italianos hubieron de exiliarse. Nacía el Estado totalitario controlado por un líder fuerte e indiscutido.

HITLERHITLER
La negativa del presidente Hindenburg a nombrar jefe de gobierno a Hitler, forzó a una nueva convocatoria electoral. Esta vez los nazis obtuvieron 196 diputados y el presidente de la República invistió canciller a Hitler y le encargó la formación de un gobierno. El nuevo gabinete se configuró como una coalición de partidos de centro-derecha, con el apoyo de las fuerzas armadas .La razón de esa asociación radicó en que el Partido Nazi carecía de mayoría suficiente para gobernar en solitario. Tras formar gobierno, Hitler convocó nuevos comicios. Días antes de su celebración, el edificio del Parlamento alemán, el Reichstag, fue objeto de un intencionado incendio que lo destruyó (febrero de 1933). Hitler aprovechó la ocasión para responsabilizar del acto a los comunistas y socialistas por lo que, mediante el Decreto para la protección del pueblo y el Estado, promulgó una serie de medidas de excepción que liquidaron la libertad de opinión, prensa y asociación, poniendo fuera de la ley a la mayor parte de la oposición.

1ª Guerra Mundial

                                                     1º GERRA MUNDIAL
BATALLA DE VERDUM

A Batalla de Verdún foi a máis longa da Primeira Guerra Mundial e a segunda máis sanguenta tras a Batalla do Somme. Nela enfrontáronse os exércitos francés e alemán entre o 21 de febreiro e o 19 de decembro de 1916, ao redor de Verdún, no nordeste de Francia. O resultado foi un cuarto de millón de mortos e ao redor de medio millón de feridos entre ambos os bandos.
A batalla popularizouse polo famoso «Non pasarán!» dito polo comandante francés Robert Nivelle.

No terreo onde levaron a cabo os enfrontamentos construíuse un memorial onde repousan mesturados os restos de miles de soldados dos dous países que non puideron ser identificados.

Antecedentes

O territorio de Verdún foi desde sempre un lugar inexpugnable durante toda a historia, desde Atila até a Guerra Franco-prusiana. En 1914 era un lugar simbólico e estaba magníficamente fortificado e contaba con apoio de artillaría.

Despois de que os alemáns fracasasen en conseguir unha vitoria rápida sobre Francia, a loita na fronte occidental converteuse nunha Guerra de trincheiras.

En 1915 o comandante en xefe alemán Erich von Falkenhayn planeou un ataque a Francia, desatendendo os consellos de Hindenburg, que prefería terminar totalmente coa fronte rusa e esperar a que Serbia fose tamén definitivamente esmagada. O plan consistía nunha guerra de desgaste contra as tropas francesas para conseguir o maior número de baixas de soldados e de material.

A situación dos Aliados era bastante preocupante, pois aínda que frearan en diversas ocasións aos Imperios Centrais, estes achábanse en disposición de lanzar un ataque masivo en Francia se lograban acabar coa fronte oriental, e probablemente ese ataque sería definitivo. Mentres que os Aliados planeaban un ataque conxunto de Francia, Gran Bretaña, Rusia e Italia a ambos os dous lados do río Somme, o Estado Maior alemán presentaba os seus plans ao káiser Guillermo II. O plan alemán baseábase en que o maior inimigo era Inglaterra e a súa "mellor espada" era o exército francés, por iso víanse obrigados a desangrarlo.

Número de baixas francesas e alemás

As Potencias Centrais (Alemaña e o Imperio austrohúngaro) libraban unha guerra en dúas frontes, en 1916, en Rusia e na fronte occidental. A súa estratexia era causar máis vítimas aos seus adversarios que a eles mesmos. O Exército alemán había conseguido este obxectivo en Rusia durante 1914 e 1915. Máis aló deste resultado, tamén tiñan que causar baixas no exército francés que o debilitasen até o punto de colapsalo. Co fin de alcanzar este obxectivo, o exército francés tivo que ser arrastrado a unha situación da que non puidese escapar por razóns estratéxicas e de orgullo nacional. O exército alemán tamén contaba cun gran número de armas de fogo pesado e súper para ofrecer maior reconto de vítimas da artillaría francesa, que confiou no canón de 75 mm sobre o terreo.

En realidade, o obxectivo alemán de infligir baixas desproporcionadas no exército francés en Verdún nunca se logrou. As perdas do exército francés en Verdún eran altas, pero só lixeiramente superiores ás perdas alemás.O xeneral (máis tarde mariscal) Philippe Pétain estaba a reservar ás súas tropas e só as enviou despois de 2-3 semanas nas liñas da fronte. No entanto, logrou manter polo menos once divisións de Francia (máis de 100.000 homes) en pleno funcionamento no campo de batalla de Verdun, en calquera momento dado. Grazas ao sistema de rotación de Pétain, o 70% do exército francés pasou por "o escurridor de Verdún", fronte a só o 25% das forzas alemás.O xeneral Pétain fora sempre un firme partidario do poder de lume de artillaría. O seu pre-ditame da guerra: "lle feu mar" ou "poder de lume mata" tamén foi o meollo da súa estratexia en Verdún. En xuño de 1916, a artillaría francesa en Verdún aumentara a 2.708 armas de fogo, incluíndo 1.138 de 75 mm canóns de campaña que foron moi eficaces. Para abrir as súas reunións de persoal pola mañá, o xeneral Pétain sabía que sempre a mesma pregunta: "Cal é o noso número de artillaría ou que esta facendo nosa artlleria?

EUROPA ANTES Y DESPUES DE LA 1º GUERRA MUNDIAL

Napoleon Bonaparte

1.  Como se produciu o golpe de brumario
2. As principais vitorias bélicas
3. As grandes derrotas
4. As tácticas da batalla de Austerlitz
5. A batalla de Trafalgar
6. Principais medidas para crear un Estado moderno
7. Territorios incluídos no Imperio
8. As causas da súa morte.

1. Napoleón decidiu abandonar ao seu exército e regresar a Francia para salvar o país ante a crise do Directorio. Cando chegou a París uniuse a unha conspiración contra o goberno. Bonaparte e os seus compañeiros tomaron o poder durante o golpe de estado do 9-10 de novembro de 1799 (18-19 de brumario segundo o calendario revolucionario) e estableceron un novo réxime, o Consulado. Segundo a constitución do ano VIII, Napoleón, que fora nomeado primeiro cónsul, dispuña de poderes case ditatoriais. A Constitución do ano X, por el ditada en 1802, outorgou carácter vitalicio ao seu consulado e, finalmente, proclamouse emperador en 1804.

2.
Batalla de Austerlitz o 2 de decembro de 1805
Jena e Auerstedt (1806)
Friedland. 14 de xuño de 1807,
En Tilsit (xullo de 1807),
Wagram en 1809

3.
Batalla de Waterloo combate librado entre o exército francés fronte ás tropas británicas, holandesas e alemás dirixidas polo duque de Wellington e o exército prusiano do Mariscal de Campo Gebhard Leberecht von Blücher, preto da cidade de Waterloo o 18 de xuño de 1815. Tras a volta do Emperador do seu exilio na illa de Elba, e ao reunirse a Sétima Coalición contra el, Napoleón decide invadir os Países Baixos onde se están reunindo tropas da Coalición. Enmárcase dentro dos denominados Cen Días considérase como parte da Campaña de Waterloo todos os combates que van desde os primeiros encontros entre as tropas francesas cos destacamentos prusianos o 15 de xuño, até a retirada final do exército francés o día 18. Incluíndo dentro do seu contexto os combates librados no pobo de Ligny, en Quatre Bras, Wavre e o monte Saint-Jean.

A Batalla de Leipzig (16 ao 19 de outubro de 1813), tamén chamada a «Batalla das Nacións», foi o maior enfrontamento armado de todas as Guerras Napoleónicas e a máis importante derrota sufrida por Napoleón Bonaparte. Tras a desastrosa campaña en Rusia e as derrotas na Guerra da Independencia Española, as forzas antifrancesas habíanse reagrupado de forma cautelosa na Sexta Coalición, que comprendía ao Reino Unido, Rusia, España, Portugal, Prusia, Austria, Suecia e certos pequenos Estados alemáns. Con todos estes países, a Sexta Coalición podía pór no campo de batalla máis de medio millón de homes (e certamente, durante a batalla de Leipzig, as forzas aliadas ao leste do Rin probablemente excedían o millón de soldados). En contraste, as forzas de Napoleón limitábanse a uns poucos centos de miles.

4. A batalla de Austerlitz a pesar da súa importancia e magnitude foi unha batalla moi curta xa que a clave estivo nos movementos previos realizados polos contendentes e nos posicionamentos resultantes, durante os cales Napoleón manipulou perfectamente ao exército aliado mostrando unha falsa debilidade e colocando o campo de batalla á súa antollo para que como o mesmo diría:  "Un ataque rápido e a guerra terminaría".Ao redor das 8:00 AM o 2 de decembro, a primeira de columnas aliadas comezou a golpear á dereita francesa preto da aldea de Telnitz.  Tendo no pobo, o francés lanzouse de novo a través de Goldbach Stream.  Reagrupación, o francés esforzo renovado pola chegada do corpo de Davout.  Pasando ao ataque, e voltos a Telnitz, pero foron expulsados por Allied cabalaría.  Lixeiramente cara ao norte, a próxima columna de Allied Sokonitz éxito e foi rexeitado.  Co que na artillaría, o xeneral Luís Conde Langéron dos homes de éxito na toma da aldea, mentres que unha terceira columna asaltado o castelo.

5. A Batalla de Trafalgar foi unha batalla naval que tivo lugar o 21 de outubro de 1805, no marco da terceira coalición iniciada por Reino Unido, Austria, Rusia, Nápoles e Suecia para tentar derrocar a Napoleón Bonaparte do trono imperial e disolver a influencia militar francesa existente en Europa. Tivo lugar preto do cabo Trafalgar (provincia de Cádiz), onde se enfrontaron os aliados Francia e España (ao mando do vicealmirante francés Pierre Villeneuve, baixo cuxo mando estaba por parte española o tenente xeral do mar Federico Gravina) contra a armada británica ao mando do vicealmirante Horatio Nelson.

6.
Pacificó a sociedade francesa: permitiu o regreso dos exiliados e gobernou apoiándose tanto en persoas defensoras do Antigo Réxime como da revolución.
Continuou a política de reformas sociais: concentrou a administración ao redor de París; inaugurou o Banco de Francia; ideou un sistema educativo centralizado e estatal, desde a escola primaria até a universidade; promulgou un código civil, que modernizou e simplificou as leis; e regularizou as relacións coa Igrexa mediante a firma dun Concordato coa Santa Sé en 1801.

Promoveu a construción de numerosos monumentos conmemorativos en París, cidade á que tentou converter nunha «nova Roma». Todas as súas reformas foron acompañadas da dura represión dos seus opoñentes e da imposición da censura de prensa.

7. Francia conquista case todo Europa nesta foto aparecen os paises que conquistou e mais os paises que estan en contra de Francia.

8.
Napoleón foi encarcerado e desterrado polos británicos á illa de Santa Elena no Atlántico, o 15 de xullo de 1815. Alí, cun pequeno grupo de seguidores, ditou as súas memorias e criticou ás súas aprehensores.
 Napoleón en Santa Elena.Enfermo do estómago, afectado dunha continua pesadez e unha dor no costado dereito, os médicos crían que era unha afección hepática, pero el sospeitou inmediatamente que estaba atacado da mesma doenza do seu pai, un cirro no píloro ou cancro de estómago,[8] pero non llo dixo a ninguén ata que estivo o suficientemente seguro de que así estaba a suceder.
Con todo, recentes investigacións realizadas a mostras de cabelo do xeneral (cortado pouco tempo despois de morrer) que estiveran gardadas nun sobre baleiro, revelan que estaban impregnadas con arsénico até tal punto, que se necesitaban doses altamente perigosas para lograr aquela concentración. Isto último suxire que é altamente probable que puido morrer a causa do veleno (o que tamén concordaría cos seus síntomas), xa sexa de forma intencionada ou non. Napoleón Bonaparte morreu o 5 de maio de 1821.

comic

arresto e xuramento by jesusceleiro

Revolución Francesa

TAREFA 1-CAUSAS IDEOLÓGICAS

Define o concepto de Revolucion.
¿Qué movimiento cultural proporcionó las ideas necesarias a los revolucionarios franceses.?
Resume as principais ideas de Montesquieu, e Rosseau.




TAREFA 2 - TRANSFORMACIONES SOCIALES (causa social)

Por que se caracteriza a sociedade estamental?
Describe os privilexios da Nobreza e Clero.
De onde proceden as súas riquezas?
Quen formaban parte do Terceiro Estado? Que tiñan en común?
Que grupo social vai criticar á sociedade estamental?
Por que están descontentos a burguesía e os campesiños?
Por que o Rei poida que teña que enfrontarse á nobreza e o clero?




TAREFA 1

Concepto de Revolucion: revolución é o cambio ou transformación radical e profunda respecto ao pasado inmediato.




A Ilustracion: A Ilustración foi unha época histórica e un movemento cultural e intelectual europeo especialmente en Francia e Inglaterra que se desenvolveu desde fins do século XVII até o inicio da Revolución francesa, aínda que nalgúns países prolongouse durante os primeiros anos do século XIX. Foi denominado así pola súa declarada finalidade de disipar as tebras da humanidade mediante as luces da razón. O século XVIII é coñecido, por este motivo, como o Século das Luces.




Idea de Montesquieu: A súa teoría do equilibrio de poderes non só influirá nos redactores da Constitución francesa de 1791, senón que xa antes pode detectarse a súa influencia en quen como Thomas Jefferson dirixiron o proceso de independencia e participaron na redacción da Declaración de dereitos do estado de Virginia (Texto) e da Constitución dos Estados Unidos de América en 1789.

Idea de Rosseau: Segundo Rousseau os homes nacen libres e iguais en dereitos, pero ao longo da historia os diferentes réximes políticos corromperon aos homes. É hora, segundo Rousseau, de fundar un novo sistema político que se base nesa igualdade de dereitos, na soberanía nacional.

TAREFA 2

O clero: era a primeira das clases sociais privilexiadas. Conservaba un gran prestixio e influencia. Ademais recibía os diezmos dos fieis, posuían extensas propiedades, que abarcaban a cuarta parte da superficie de Francia, e coma se fose pouco, non pagaban impostos.

A nobreza: esta era a segunda clase privilexiada formada por un número de persoas similares ao do clero, que posuían terras de parecida importancia e extensión. Percibían dos campesiños, que vivían nas súas terras, os antigos dereitos feudais, e só pagaban impostos en casos especiais.

No Terceiro Estado distinguíanse distintas categorías, algunha das cales lograra privilexios. A capa superior do estado chairo era a burguesía; a inferior, os obreiros e campesiños.
Estes últimos soportaban pesadas cargas que, na xeneralidade dos casos, privábanlles do catro quintas partes do froito do seu traballo. Debían pagar os impostos ao estado, o diezmo á igrexa e os dereitos feudais ao señor.

TAREFA 3
1.A que están sometidos periodicamente as poboacións no Antigo Réxime.?
en que consiste unha crise de subsistencia?
2.Que provocará a escaseza de alimentos?
3.Que lle ocorría á facenda francesa?
4.Como describiriades a situación financeira de Francia?
5.Que propuñan os ministros de facenda franceses para solucionar o déficit público? Quen se opoñen?

1. As sociedades do Antigo Réxime caracterízanse por ter unha poboación estancada, sometida periodicamente ás chamadas crises de subsistencia, e que aínda non coñeceron a revolución demográfica que fará crecer a poboación europea a ritmos nunca antes coñecidos. Trátase dunha sociedade formada por grupos moi pechados: a sociedade estamental.

2. Cando se producía unha mala colleita inmediatamente iniciábase unha sucesión de acontecementos: escaseza de alimentos, subida de prezos e fame. A consecuencia final era un aumento espectacular da mortalidade.

3. Os campesiños non poden pagar os impostos e aumenta o déficit.

4. Unha situacion de crisis absoluta.

5. Os ministros franceses propuñan cobrarlles impostos aos nobles e mais a o clero xa que non o pagaban e tiñan diñeiro de sobra.
Os que estaban en contra eres a nobleza e mailo clero.


TAREFA 4-CRISE POLÍTICA
1.Define o concepto de Absolutismo.
2.Que poderes concentra o Rei?
3.A quen se ve obrigado a convocar o Rei? Define este organismo.
4.Neste órgano como querían reunirse e votar os Estamentos privilexiados?  E o terceiro estado?
5.Que recollían os cadernos de queixas que levaba cada representante a esta reunión?

1.O absolutismo é unha forma de goberno na cal o poder do dirixente non está suxeito a ningunha limitación institucional que non sexa a lei divina. É un poder único desde o punto de vista formal, indivisible, inalienable, intranscriptible e libre.

2. O rei concentra todos os poderes xa que e unha monarquia absolutista. O poder executivo lexislativo e xudicial.

3. O rei convoca os estados generales.Os Estados Xerais en Francia do Antigo Réxime eran unha asemblea convocada polo Rei de maneira excepcional e á que acudían representantes de cada estamento: o clero (primeiro estado), a nobreza (segundo estado) e os representantes das cidades que dispuñan de consistorio (terceiro estado).

4. Os estamentos privilexiados querian votar por estamentos asi eles gañaban.
O terceiro estado queria votarpor cabeza asi eles gañaban.

5.Levaban as queixas dos cidadans pertencentes o terceiro estado.

TAREFA 5
1.Os representantes do Terceiro Estado en que deciden constituírse?
2.Onde ven obrigados a reunirse os representantes do terceiro estado? Que xuran?
3.Que reacción provoca nas masas populares parisienses? en que data?
4.En días seguintes que se producirá no campo? Explica en que consistiu
5.Que medida aprobou neste sentido a Asemblea Nacional?
6.Con que importante declaración comeza a Constitución?
7.Na Constitución como queda o poder do Rei? Que poderes conserva?
8.Quen se situaban á esquerda na Asemblea? Que ideas defendían?
9.Quen sentaban á dereita? Que ideas defendían?



1. Os representantes do Terceiro Estado deciden constituírse en Asemblea Nacional.

2. Decidiron reunirse en diante no edificio dun frontón dedicado ao xogo de pelota onde xuraron non separarse até proporcionarlle unha nova Constitución a Francia.
3. Pero desde eses primeiros días de xullo advírtese que parte da Corte non está disposta a aceptar a nova situación. Pronto se advirte un importante despregamento de tropas en Versalles e París que será respondida con movementos populares de miles de persoas buscando armas e construíndo barricadas ante o rumor de que a monarquía pensa terminar coas accións revolucionarias dos Estados Xerais.
4. Tamén no campo producirase unha enorme axitación, o "Gran Medo", con masas de campesiños tomando castelos e mosteiros ao asalto coa intención de queimar os arquivos onde se gardaban os documentos de propiedade señorial, e así terminar coa opresión que para eles supuña o réxime feudal.

5. Como resposta a estas revoltas campesiñas os deputados da Asemblea Nacional redactarán un decreto de abolición dos dereitos feudais que sen responder a todas as demandas campesiñas serviu para pacificar o campo.

6. Nese mesmo mes de agosto de 1789 avanza a redacción da Constitución en cuxo comezo figurará o histórico documento que recolle a Declaración de dereitos do home e do cidadán , publicada o 26 de agosto de 1789 e que constitúe un auténtico resumo das ideas de quen impulsan a revolución. Esta Declaración, co seu defensa da igualdade ante a lei (artigo primeiro), a soberanía nacional, isto é, que o poder reside no conxunto dos cidadáns (artigo terceiro) e das liberdades individuais.

7. O monarca dentro do esquema de división de poderes que segue a teoría de Montesquieu, conserva o poder executivo e ten dereito de veto sobre as leis que saian da Asemblea, pero os seus poderes están moi lonxe dos dun monarca absoluto. O poder lexislativo, residiría nunha única cámara, a Asemblea Lexislativa, cuxos membros debían ser renovados mediante elección popular.

8.Na parte esquerda da asemblea sitúanse quen simpatizan máis coas novas ideas sancionadas pola constitución e que como club reuníanse logo no antigo convento dos jacobinos. A esta localización espacial nesa asemblea debe hoxe o seu significado político a palabra esquerda.



9. Nos escanos da dereita sentaban quen defendían con forza os poderes do rei e pensaban que a asemblea estaba a ir demasiado lonxe. Tamén empeza a perfilarse un novo partido que di representar os intereses das masas populares.


TAREFA 6

1.Que medidas tomou a Convención?
2.Cal foi o suceso máis transcendental desta etapa?
3.En que se converte Francia?
4.Que novos dereitos incluía?
5.Quen detentan o poder nestes momentos?Quen os dirixen?
6.Por que se caracteriza esta etapa de Terror?
7.Que instaura Robespierre? Defíneo.

1. Tomou so unha medida redactar unha nova constitucion.

2. Cando se descubran probas de que Luís XVI está a colaborar cos exércitos estranxeiros que loitan contra Francia os jacobinos pedirán para el pena de morte. A execución pública producirase en xaneiro de 1793

3. Durante algúns meses, o goberno de Francia convértese nunha ditadura persoal. Esta situación terminará cando os inimigos de Robespierre, unidos polo medo a ser eliminados, actúen contra el. Maximilien Robespierre será guillotinado, e coa súa morte chega o fin da etapa máis radical da revolución francesa.
4.En 1791  ademais de incluír o sufraxio universal masculino, recoñecía dereitos sociais, como o dereito á educación e ao traballo ou a protección con diñeiro público dos máis desfavorecidos.

5. Durante esta etapa de goberno o poder quedou en mans dos jacobinos que se apoiaban na forza dos chamados sans-culottes na rúa.

6. Durante esta fase (o Terror) ditatorial da República, a utilización da violencia política contra os considerados inimigos da revolución foi algo constante. Os xuízos irregulares por parte de tribunais revolucionarios terminaban frecuentemente con condenas á morte (fálase de máis de 40.000 execucións nuns poucos meses). Durante esta etapa a violencia política converteuse en práctica política pois os comités mantivéronse no poder eliminando de forma sistemática aos seus rivais coa escusa de que a revolución perigaba ante as conspiracións de nobres e eclesiásticos apoiados polas monarquías absolutas europeas.

7.Comités, como o Comité de Salvación Pública, dirixido por Robespierre, que na práctica gobernaron Francia de forma ditatorial. Con isto chega a etapa do Terror.


TAREFA 7
1.Ante a inestabilidade a quen se viu obrigado a pedir axuda o directorio?
2.Que militar comeza a destacar? Realiza unha ficha.
3.En que ano dá un golpe de estado? Explica que é un golpe de estado.
4.Resume as consecuencias da revolución francesa



1.O directorio viuse obrigado a pedir o apoio do exército onde apareceu como salvador un mozo xeral, Napoleón Bonaparte, que en anos posteriores desempeñará un papel político esencial.
2. Napoleón Bonaparte foi un militar e gobernante francés, xeneral republicano durante a Revolucion. Napoleón é considerado como un dos maiores xenios militares da Historia, comandando campañas bélicas moi exitosas, aínda que con certas derrotas igualmente estrepitosas. As súas agresivas guerras de conquista convertéronse nas maiores operacións militares coñecidas até ese momento en Europa, involucrando a un número de soldados xamais visto nos exércitos da época.



3.En 1799 dará un golpe de estado que porá todo o poder nas súas mans.
Un golpe de estado é a toma do poder político, dun modo repentino e violento, por parte dun grupo de poder, vulnerando a lexitimidade institucional establecida nun Estado, é dicir, as normas legais de sucesión no poder vixentes con anterioridade

4.Coa chegada de Napoleón Bonaparte non finalizou a revolución, pois algúns dos seus cambios perdurarán. Así a revolución supón o fin da monarquía absoluta en Francia. A perda dos privilexios da Igrexa e a Nobreza xa non terá marcha atrás. Nin tampouco o terán os dereitos feudais, nin o diezmo que se pagaba á igrexa, nin a venda das terras do clero a particulares.

Revolucion Industrial

1. a) Norfolk. Sistema de cultivo revolucionario xurdido entre os anos 1730- 1740 en Inglaterra no momento da Revolución industrial que consistía en que nos cultivos facíanse rotacións regulares sen esgotar nunca a terra nin deixala improductiva.
Este sistema foi inventado por Lord Townshend, embaixador inglés en Holanda e secretario de Estado, quen tras abandonar a súa carreira política en 1730 retirouse ás súas propiedades en Norfolk (Reino Unido). Tratábase de aplicar a rotación cuatrienal: trigo, nabos, cebada, trevo. Desta forma eliminouse o barbecho, aumentando a produtividade e dedicando as plantas forrajeras á alimentación do gando.
a) A Rotación Trienal. Baséase na sucesión no campo de cultivo dun cereal de inverno o primeiro ano, un cereal de primavera o segundo ano e ao final un ano de barbeito.


3.
A)John Middleton defendia que se tiñan que aproveitar mais as terras comunales porque non se estaba a aproveitar ben. Desecado as terras e separando as humedas das aridas, mellorariase o estado do gando,
cercarianse as terras para que o gando non adubese tan libre e asi as terras non se destruiran polo continuo abuso dos animais, maior explotacion do gando, reducir a expansion das enfermidades concentrando o gando, tamen averia mais oferta polo gando pero menosm prezo, e a raiz de todo esto tamen se farian novos postos de traballo e a xente non se iria as cidadades a buscar traballo.
 






B)Este grupo de campesiños dicen que non haberá pastos que a produccion baixara moito, a consecuencia desto as ventas baixaran, e os productos de primeira necesidade escasearan e teran que marchar a outros lugares como as cidades a buscar traballo para poder sobrevivir. Logo o Parlamento axudalles a defender esta posicion.






1. porque o algodon foi a materia prima fundamental para a industrializacion do sector textil
2. porque se precisaba desenvolver a industria siderurxica
3. explica o nacemento do ferrocarril






1.O sector algodonero:
O traballo do algodón foi o primeiro alicerce da Revolución Industrial. O algodón é un tecido suave e resistente de fácil lavado e que, producido en grandes cantidades, resultaba sumamente económico. A importación de tecidos de algodón da India e outros lugares viuse favorecida polo comercio colonial, pero pronto os industriais ingleses déronse conta de que o negocio consistía en converterse en fabricantes dun produto con tanta demanda. Cara ao ano 1700 conseguiron prohibir a importación de tecidos estampados e cara a 1750 impediron importar calquera tecido de algodón. Agora importaríase da India ou das plantacións esclavistas de Estados Unidos e os industriais ingleses fiaríano, tecerían e estamparían.

2. · Carbón e ferro:
O segundo chanzo da industrialización en Gran Bretaña situouse no sector do carbón e a siderurgia.
Co carbón alimentábanse as máquinas de vapor e era igualmente necesario para a siderurgia, que se estaba desenvolvendo con forza para proporcionar ferro para as novas máquinas.
A substitución do carbón vexetal polo carbón de coque, con moito máis poder calorífico, e a súa utilización nun alto forno, permitiron un extraordinario crecemento do sector mineiro do carbón e a produción de ferro en grandes cantidades.


3. · Ferrocarril:
O progreso nos transportes tamén foi decisivo. Melloraron os camiños, e a navegación fluvial coa construción de canles que permitían o transporte de mercadorías de maneira rápida e pouco custosa. Cando o vapor converteuse nunha enerxía, enseguida quíxose aproveitar para o transporte. A aplicación ás carruaxes foi un fracaso e só se puido construír un medio de transporte innovador ao unir o tradicional sistema de vagonetas desprazadas por raíles, utilizado nas minas, coa locomotora. Así nacía o ferrocarril, utilizado inicialmente nas minas.
Os ferrocarrís de vapor convertéronse rapidamente no eixo vertebrador do mercado interior, xa que permitiron aumentar a rapidez e a capacidade dos transportes, sobre todo cando se aplicou o vapor aos barcos. Os novos sistemas de transporte achegaron ás persoas, permitiron os movementos de poboación, a fluidez do correo e a de prensa e deron lugar á creación dun ámbito de circulación cada vez menos local e máis internacional

(primeira maquina de vapor feita por stiphenson)

3.
a)

-Torre de homeaxe: a torre da homenaxe ou torreón é a estrutura central do castelo  medieval. É unha torre destacada, máis alta que a muralla, e polo xeral podíase illar do resto da fortaleza.

-Barbacana: unha barbacana é unha estrutura defensiva medieval que servía como soporte ao muro de contorno ou calquera torre ou fortificación, adiantada e illada, situada sobre unha porta, poterna  ou ponte  que fose utilizada con propósitos defensivos. As barbacanas estaban polo xeral situadas fóra da liña principal de defensa e conectadas aos muros da cidade por un camiño fortificado.

-Patio de armas: constitúe un espazo central que nalgúns casos lembra os claustros  monásticos. En torno ao patio distribúense determinadas estancias, como a capela (cando a hai), a sala de recepcións, as naves para acuartelamento da tropa, a armería, etc. A entrada ao castelo prodúcese a través do patio de armas; desde el accédese ao resto das dependencias como corredores de acceso ás mazmorras ou mesmo a pasadizos secretos de fuxida, que adoitan estar reservados ao señor.

-Foso: o foso é unha trincheira profunda, ás veces enche de auga, escavada para formar unha barreira contra ataques ás murallas  dos castelos  ou outras fortificaciones. Unha fosa dificulta o acceso das máquinas de asedio, como a torre de asedio ou o ariete, que necesitan estar xunto ao muro para ser eficaces.

-Adarve: un adarve ou camiño de rolda , é un corredor estreito situado sobre unha muralla, protexido ao exterior por un parapeto almenado, que permitía tanto facer a rolda aos sentinelas, como a distribución de defensores.

-Unha almena ou merlón é un elemento arquitectónico típico da arquitectura militar medieval. Trátase de cada un dos saíntes verticais e rectangulares dispostos a intervalos regulares que coroan os muros perimetrales de castelos, torres defensivas, etc. Os espazos abertos que se atopan entre as almenas denomínanse usualmente cañoneras, xa que por eles asomaban as bocas dos canóns.

 b) O señor do castelo e a súa familia vivían ao grande. A súa posición social dependía do diñeiro que gastase e da
forma en que gozase da vida. Gastaban en boas viandas, belos vestidos, diversións para
os seus hóspedes, amigos, etc.
Todos servíanlles e protexían. O paxe era un novo servente pero do mesmo xeito que o cabaleiro procedía dunha
familia nobre, un modesto sacerdote actuaba como tal e como secretario, o bufón entretíñalles e unha lexión
doutros servidores mantiñan o castelo, algúns deles durmían mesmo na mesma habitación nunha
pequena cama.

TORNEOS E XUSTAS

Desde o século VIII ao século XV celebráronse torneos e xustas, que en principio se consideran sinónimos, cando realmente non foi o caso. Nos torneos enfrontábanse dous bandos contrarios de cabaleiros, en tres tempos: no primeiro, enfrontábanse os dous grupos adversarios de xinetes; no segundo, aqueles que non foran descabalgados, loitaban a pé e finalmente, todos sostiñan un último enfrontamento formado por cuadrillas. No combate dacabalo, os cabaleiros ían recibindo unha puntuación correspondente ao número de adversarios que derrubaban e, ao finalizar o torneo recibían o premio de mans da súa dama. Así, todos os ideais caballerescos da Idade Media tiñan cabida nos torneos e de aí a inmensa popularidade de que gozaron.

O TAPIZ DE BAYEUX

O tapiz de Bayeux, tamén coñecido en Francia como Tapiz da raíña Matilde: é un gran lenzo bordado, peza única da arte do século XI, que relata mediante unha sucesión de imaxes con inscricións en latín os feitos que precederon á conquista de Inglaterra polos normandos, en conmemoración da batalla de Hastings. Desde os anos 1980, o orixinal consérvase e exhibe no Centre Guillaume lle Conquérant da cidade de Bayeux, en Normandía e foi presentado para a súa inscrición no 2007 no Programa Unesco para a Memoria do Mundo.

c)
-Catapulta: unha catapulta é un instrumento militar utilizado na antigüidade para o lanzamento a distancia de grandes obxectos a modo de proxectís. Foi inventada probablemente polos gregos e posteriormente mellorada por cartagineses e romanos, sendo moi empregada na Idade Media. 

-Zapadores: os zapadores ou traballadores de combate son os soldados  que se dedican á construción de pontes e outras estruturas en tempos de guerra. A súa misión principal é facilitar o movemento dos exércitos propios ou aliados e dificultar o dos inimigos. 

 -Ladroeiras: os homes que loitan desde a parte máis alta dos abruptos muros do castelo non poden disparar ou atacar de ningún outro modo aos inimigos situados na base do muro, sen exporse ás frechas. Os castelos melloráronse con ladroneras que eran fortificaciones e almenas que sobresaían na parte superior dos muros e protexían aos defensores. Así, estaban máis protexidos ao atacar aos homes que se atopaban debaixo ou escalaban o muro. As ladroneras dificultaban a toma do castelo.

 -Trabuquete: un trabuquete, tamén coñecido como lanzapiedras é unha arma de asedio medieval, empregada para destruír murallas  ou para lanzar proxectís sobre os muros.

-Torres de asalto: unha torre de asedio é un tipo de variante ofensiva dunha bastida, enxeño empregado na Idade Antiga e Media  para superar murallas inimigas e depositar sen grandes dificultades a varios homes armados no alto destas para que as tomasen máis facilmente.

 -Ariete: un ariete é unha arma de asedio orixinada en épocas antigas, usada para romper as portas  ou as paredes  fortificadas. Na súa forma máis simple, un ariete é tan só un tronco grande e pesado, cargado por varias persoas e impulsado con forza contra un obstáculo. O ímpeto do ariete é suficiente para danar o obxectivo. Normalmente leva incorporada ao tronco a cabeza dun carneiro para aproveitar o seu cornamenta enroscada en forma de círculo.

 -Ballesta: unha ballesta é unha arma impulsora consistente nun arco  montado sobre unha base recta que dispara proxectís, a miúdo chamados pernos ou virotes. Aínda que se trata dun instrumento marcial moi antigo, actualmente séguense utilizando na guerra, aínda que principalmente con fins recreativos, como para o tiro ao

branco e a caza.

 -Escaleiras: poste guarnecido de barrotes acabandose en un corchete, este tipo de escaleira estaba destinada o asalto de murallas.

 -Mangonel: un mangonel era un tipo de catapulta  ou arma de asedio utilizada no período medieval para lanzar proxectís aos muros dun castelo. Aínda que non eran especialmente precisos, os mangoneles eran capaces de soltar proxectís até uns 400 metros de distancia.

 

CASTELOS

Ver Castillos en un mapa más grande